خودآزمایی سریع بنزودیازپین ها

بنزندیازپین ها مشتقاتی از 1،4-فنیل دیازپین ها هستند. عمدتاً روی ساختار شبکه ای ساقه مغز و سیستم لیمبیک مغز (از جمله آمیگدال، هیپوکامپ و غیره) اثر می گذارد. دو نوع نورون در مغز وجود دارد که می توانند بر پاسخ های عاطفی تأثیر بگذارند و یکدیگر را محدود کنند. نورون‌های نورآدرنرژیک پاسخ‌های اضطرابی را افزایش می‌دهند، در حالی که نورون‌های سروتونین آن‌ها را مهار می‌کنند. بنزندیازپین‌ها می‌توانند سطح سروتونین را در مغز افزایش دهند و انتقال‌دهنده عصبی مهارکننده دیگری، - نقش اسید آمینوبوتیریک (GABA) را تقویت کنند. GABA می تواند از عملکرد نورون های نورآدرنرژیک جلوگیری کند. این نوع دارو به دلیل سمیت کم و کاربردهای بالینی متعدد، به تدریج جایگزین باربیتورات ها شده و به پرمصرف ترین داروی آرام بخش و خواب آور در عمل بالینی تبدیل شده است.
این نوع دارو دارای طیف وسیعی از اثرات بازدارنده بر روی سیستم عصبی مرکزی بوده و اثرات آرام بخش، خواب آور و ضد تشنج ایجاد می کند. به طور کلی، هیچ تفاوت شدیدی بین آرام‌بخشی و هیپنوتیزم وجود ندارد و اغلب به دلیل دوزهای متفاوت، اثرات متفاوتی رخ می‌دهد. هنگامی که در دوزهای کوچک استفاده می شود، اثر آرام بخشی دارد، بیمار را ساکت می کند و هیجان، اضطراب و ناراحتی را کاهش می دهد یا از بین می برد. دوزهای متوسط ​​می تواند باعث خواب تقریباً فیزیولوژیکی شود. دوزهای بالا می تواند اثرات ضد تشنج و بیهوشی ایجاد کند. استفاده طولانی مدت از این نوع دارو تقریباً همیشه می تواند منجر به تحمل و وابستگی شود. قطع ناگهانی دارو می تواند باعث علائم ترک شود، بنابراین برای جلوگیری از مصرف طولانی مدت دارو باید به شدت کنترل شود.